Desde a escena experimental e a improvisación, este cuarteto de Baltimore completou o ano 2022 cun dos discos máis valorados na escena do jazz contemporáneo. Levan publicados cinco discos e os medios especializados seguen desorientados porque non lles atopa un refuxio confortable: krautrock, minimalismo, free jazz, etc. Escurridizos e innovadores, reivindican a vangarda rusa de principios do século XX e a arquitectura do son como medio para estimular unha reforma da música. Abanderados da denominada “Entoación Xusta” a súa actitude é “dinamitar a ditadura occidental dos 12 tons”. Polirritmos e mente aberta!

Todo cambiou no 2019 cando David Lynch fixouse nela e convidouna a cantar no Festival Internacional de Manchester. Ata entón, esta artista xaponesa que atopou a súa vocación nos cantos dos templos budistas, estivera perfeccionando a súa técnica vocal aproximándose ao Gagaku (música clásica xaponesa), a ópera contemporánea, as voces búlgaras ou o canto gregoriano. Pouco amiga da electrónica, vive os seus directos como o mellor dos laboratorios porque lle gusta explorar o espazo físico e comunicarse co público. De feito, o propio nome de Hatis Noit provén do folclore xaponés e significa o talo da flor de loto, que representa o mundo dos vivos, da sabedoría e da iluminación. Desde a prestixiosa editora Erased Tapes, fogar de Nils Frahm ou Peter Broderick, a súa cada vez máis selecta lista de concertos en festivais e teatros é unha premonición. Estrea en España.

Brama é un trío do centro de Francia formado por zanfoña eléctrica, guitarra e batería. Pertencen ao colectivo Lost in Traditions, que aglutina diferentes iniciativas e prácticas artísticas ao redor das tradicións locais. Cantan en occitano e configuraron o seu son manipulando a zanfoña coa que conseguen un rock psicodélico que, en moitos momentos, lembra aos grupos de Turquía ou o norte de África. A pesar do seu curto percorrido na escena da música independente, xa chamaron a atención dalgunhas axencias europeas que non dubidaron en apostar por eles dentro dos novos valores. De feito, a súa actuación en Sinsal é produto desa “rede de redes” entre festivais e programadores.   

Clara Sobrino Heyvaert é unha artista galega, licenciada en Belas Artes, que as súas raíces maternas e a incerteza a levaron ata Bélxica. Dj por casualidade, o seu salto da música enlatada á creación comezou no 2018 xunto ao produtor Maoupa Mazzocchetti. Autodidacta, Clara! foi evolucionando na súa dobre faceta de DJ ou creadora levando aos clubs europeos o reguetón, unha música non exenta de riscos tanto pola súa mala prensa artística como lingüística. Desde dentro, Clara! fíxose un nome cada vez máis popular e respectado na cultura de clubs, reivindicando o papel creativo da muller no desenvolvemento musical do reguetón e na actitude rebelde e feminista do perreo.

O dúo estoniano foi un dos artistas en directo máis destacados na pasada edición de Trans Musicais 2022, o gran escaparate da música mundial que se celebra cada ano en Rennes, Francia. Os medios internacionais celebraron a intelixencia, o humor e o virtuosismo destes dous veteranos músicos, preceptores da talharpa, un arpa arquexada de orixe sueca. Nas mans de Puuluup, os sons tradicionais do norte de Europa viaxan en primeira clase polas músicas urbanas, o rap e a electrónica de loops creando ritmos, coros e melodías cun singular e contaxioso enxeño. Na música de Puuluup non hai un transfondo conceptual, só é unha visión optimista de facer moderno o antigo. Estrea en España.
 

A historia desta formación coreana empeza no 2019 combinando o pansori, un estilo de arte dramática épica, e os ritmos minimalistas occidentais do rock. A partir desta inclasificable fusión, un documental en Netflix sobre novos creadores de Seúl e unha divertida campaña de promoción turística coa Organización de Turismo de Corea do Sur chamada “Feel the Rhythm of Korea”, lanzou a esta extraordinaria banda a millóns de visitas en youtube. Leenalchi conta con catro vocalistas tradicionais de pansori, un canto lírico tradicional coreano declarado pola Unesco patrimonio cultural inmaterial. Aínda que nos deixemos levar polo contaxioso ritmo occidental –sobre todo o minimalismo rítmico da non wave–, non debemos de esquecer que no fondo o que se nos representa no escenario é, nin máis nin menos, que versos de contos tradicionais como o Sugungga, contados e narrados a través dun idioma no que  as onomatopeyas –e os sons en xeral–, son tan importantes como as palabras e os xestos. Marabillosos. Estrea en España.

Primeira das dúas bandas que este ano nos visitarán desde Nixeria. Ruth Mahogany & The Arb Music Band foi a gañadora da XII edición do Festival Cara a cara, proxecto de cooperación cultural de Casa África con varios festivais españois que persegue, por unha banda, ser un estímulo para a industria musical africana, e por outro, fomentar a cultura deste continente no noso país. De entre douscentos candidatos, un dato que demostra o bo momento da música nixeriana tanto en África como a nivel global, Ruth Mahogany & The Arb Music Band impuxéronse cun directo moi potente no que as músicas urbanas –o afrofunk, o hip-hop, o trap, spoken word, etc. – vanse sucedendo, intercalando diferentes voces, e letras combativas coas que se denuncia a corrupción e a pobreza ou se lembran episodios dramáticos como o secuestro de 276 nenas no ano 2014. Para moito artistas, a música é a única saída a tanto dor. Benvidos a San Simón!

Pongo pertence a unha das tantas familias que abandonaron Angola fuxindo das consecuencias devastadoras da guerra civil.  Xa en Lisboa, creceu na escena underground da cidade e tivo unha experiencia efémera coa banda de koduro Buraka Som Sistema. Con todo, foi en solitario, fusionando sons angoleños –o zouk, o semba, etc.–  e os ritmos africanos –afrobeats, favela funk, etc.– cando conquistou Portugal e chamou a atención no resto de Europa. O seu vídeos rexistran cada vez máis visitas pero o que fai de Poño unha figura imprescindible é o seu potente directo, onde se coroa como unha das experiencias máis extraordinarias da música actual. Ela di que a súa potencia vén ao cantar e contar os problemas sociais polos que atravesa a súa xente pero no canto de transmitir enerxía negativa prefire contaxiar toda a rabia bailando. Moi poucas artistas brillan con esta intensidade nun escenario.

Clara Sobrino Heyvaert é unha artista galega, licenciada en Belas Artes, que as súas raíces maternas e a incerteza a levaron ata Bélxica. Dj por casualidade, o seu salto da música enlatada á creación comezou no 2018 xunto ao produtor Maoupa Mazzocchetti. Autodidacta, Clara! foi evolucionando na súa dobre faceta de DJ ou creadora levando aos clubs europeos o reguetón, unha música non exenta de riscos tanto pola súa mala prensa artística como lingüística. Desde dentro, Clara! fíxose un nome cada vez máis popular e respectado na cultura de clubs, reivindicando o papel creativo da muller no desenvolvemento musical do reguetón e na actitude rebelde e feminista do perreo.