Desde Bélxica chega unha banda peculiar cuxa paixón pola música reborda calquera clasificación de xénero. A devoción polo jazz que compartían como estudiantes do conservatorio era só a punta do iceberg dun proxecto no que catro músicos todoterreos se achegan a todos os xéneros posibles para ofrecer, cun chisco de jazz, funk ou synth-hop, unha proposta que transmite baile. 
 

O seu primeiro álbum, Olympics of Love (2020), tomaba como referencia a bandas e artistas da talla de Fleetwood Mac, Prince, Ambitious Lovers ou Connan Mockasin. Co seu pop alegre, divertido e melancólico á vez, Bombataz poñía o foco na pura ledicia de tocar. 
 

Tres anos máis tarde publicaban Baby Dry My Tears (2023, Cloudshaper), co que se introducían, con entusiasmo, no indie rock ecléctico. Canalizaron o espírito de bandas consagradas como Animal Collective e de MGMT  para crear pezas cativadoras. Un traballo inconformista que fuxía da demagoxia. Cancións pegadizas que se afastaban de estruturas estereotipadas. Porque se pode ser diferente, Bombataz farao de forma diferente; pero non para ser intencionadamente difíciles nin para salientar pretenciosamente o seu pasado jazzístico senón, simplemente, porque consideran que é o seu deber musical.